W części 1 wspomniano, że problem przekształcania prądu przemiennego na prąd stały można rozwiązać za pomocą technik konwencjonalnych (liniowych) lub z wykorzystaniem technologii impulsowej. W drugiej części skupimy się na technikach liniowych, pozostawiając techniki przełączania na późniejszą część serii.
Konwersja prądu przemiennego na prąd stały
Uproszczony schemat blokowy podstawowego liniowego zasilacza prądu stałego jest pokazany na rysunku 2.1. Ponieważ na wejściu sieciowym prądu przemiennego występuje stosunkowo wysokie napięcie (zwykle 115 V lub 230 V), do obniżenia napięcia wejściowego do wartości odpowiedniej do konwersji na prąd stały stosuje się transformator obniżający napięcie o odpowiednim stosunku uzwojeń. Napięcie prądu przemiennego z uzwojenia wtórnego transformatora jest następnie prostowane w celu uzyskania napięcia o pojedynczej polaryzacji (niewygładzonego) prądu stałego, który jest następnie wygładzany i filtrowany przed podaniem do układu stabilizującego napięcie wyjściowe i utrzymującego je na żądanej wartości. Stabilizator zapewnia, że napięcie wyjściowe pozostaje w miarę stałe pomimo zmian zarówno prądu obciążenia, jak i napięcia sieci zasilającej (patrz część 1). W tej części zajmiemy się pierwszymi trzema etapami procesu konwersji – stopniowym zmniejszaniem, prostowaniem i wygładzaniem – pozostawiając stabilizację na następny miesiąc.