Zasady działania zasilaczy impulsowych
Zasilacze można podzielić na dwa główne typy w zależności od tego, czy wykorzystują konwencjonalne obwody liniowe, czy techniki impulsowe. Stabilizowane zasilacze prądu stałego, które już poznaliśmy, to pierwszy typ, w którym układ stabilizatora pracuje w ciągłym zakresie prądu i napięcia, zgodnie z warunkami wejściowymi i obciążeniem dołączonym w danym momencie. Z kolei zasilacze impulsowe wykorzystują techniki cyfrowe, w których element półprzewodnikowy jest szybko włączany i wyłączany w celu kontrolowania i stabilizacji średniego napięcia dostarczanego do obciążenia. Ten typ zasilacza stabilizowanego jest powszechnie nazywany „zasilaczem impulsowym” (ang. switched-mode power supply) lub w skrócie SMPS. W porównaniu z konwencjonalnymi liniowymi odpowiednikami, zalety zasilaczy SMPS są następujące:
- możliwość pracy w szerokim zakresie napięć wejściowych,
- bardzo wysoka sprawność (typowo 80% lub więcej),
- niewielkie rozmiary, lekkość i zwarta budowa,
- mniejsze straty cieplne (wynikające ze zwiększonej sprawności).
Wady zasilaczy SMPS to:
- większa liczba komponentów
- stosunkowo skomplikowany układ
- generowanie znacznych szumów (wynika z przełączania z wysoką częstotliwością).