Jak wspomniano powyżej, idea zastąpienia amplifiltrów analogowych za pomocą względnie nieskomplikowanych filtrów cyfrowych typu FIR (ang. Finite Impulse Response, czyli filtrów o skończonej odpowiedzi impulsowej, zwanych także filtrami transwersalnymi) zrodziła się przede wszystkim w oparciu o wnioski z wcześniejszych części tego cyklu publikacji. W szczególności satysfakcjonująca implementacja filtrów analogowych o dość wyśrubowanych parametrach wymagały zastosowania elementów RC o dużej dokładności (więc i małej tolerancji), a stabilność i powtarzalność uzyskiwanych parametrów wymagała także znacznej staranności implementacji fizycznej układu. Szczególnie wyraźnie zagadnienia te dotyczyły filtrów wąskopasmowych o znacznej dobroci (typu „peak” oraz „notch”). O ile skuteczna implementacja rozwiązań z dziedziny DSP (ang. Digital Signal Processing, czyli cyfrowego przetwarzania sygnałów) także stawia przed konstruktorem liczne wymagania i obostrzenia, o tyle jednak kusząca jest względna łatwość ich programowej implementacji na jednolitej, powtarzalnej platformie sprzętowej w przypadku wszystkich omawianych filtrów. Dodatkową zachętą okazała się możliwość skorzystania w tym celu z popularnego, łatwo dostępnego (i to w przystępnej cenie), niewielkiego modułu NUCLEO-STM32L432KC produkcji firmy ST Microelectronics w postaci PCB o rozmiarze Arduino Nano. Wstępna analiza właściwości przedmiotowego modułu z mikrokontrolerem STM32L432KC wykazała potencjalną przydatność do realizacji podstawowych technik DSP w zastosowaniach z dziedziny m.cz., czyli głównie audio. Zaważyła o tym przede wszystkim dostępność na jego pokładzie dostatecznie szybkich bloków peryferyjnych: wielokanałowego przetwornika analogowo-cyfrowego (ADC) oraz dwóch przetworników cyfrowo-analogowych (DAC), a także wsparcie sprzętowe dla instrukcji obliczeniowych DSP, dostępne standardowo w MCU z rdzeniem ARM Cortex-M4.