Zaloguj się
Wszystkie
3 grudnia 2021
523
Przy transmisji na niewielkie odległości chętnie stosowany jest standard Bluetooth. Pierwsze wersje Bluetooth były optymalizowane do szybkiego przesyłania dużych ilości danych. Bluetooth 3.0 +HS zapewnia przepływność do 24 Mb/s. Wersja 4.0 została nazwana Bluetooth Low Energy – BLE. W tym przypadku priorytetem nie były duże prędkości transmisji danych, ale maksymalne ograniczenie poboru energii przez urządzenia komunikujące się za pomocą standardu BLE.
BLE korzysta z pasma ISM 2,4 GHz podzielonego na 40 kanałów o szerokości 2 MHz. Kanały są logicznie podzielone na 2 grupy: 3 kanały advertising i 37 kanałów data. Kanały data są wykorzystywane do dwukierunkowej transmisji danych pomiędzy urządzeniami w sieci. Kanały advertising biorą udział w procesie wyszukiwania urządzeń BLE znajdujących się w pobliżu, a potem w nawiązywaniu połączenia pomiędzy nimi.
Komunikacja w sieci BLE zaczyna się od rozgłaszania przez węzeł sieci (advertiser), że oczekuje na połączenia. Węzły sieci – scanners, odbierające komunikat żądania na połączenie wysyłają komunikat z żądaniem połączenia connection request.
Ten komunikat musi zawierać dane niezbędne do zestawienia połączenia. Jeżeli połączenie zostanie nawiązane, to węzeł scaners staje się węzłem master, a węzeł rozgłaszający advertiser węzłem slave. Tworzy się w ten sposób podsieć pracująca w topologii gwiazdy, gdzie jest jeden master, mogący komunikować się z jednym lub więcej węzłów slave. Urządzenie pracujące jako węzeł master nazywane jest Central Device, a urządzenia slave to Pheriperial Device (rysunek 1). Central Device to najczęściej komputer, smartfon, tablet itp.
Transmisję zawsze inicjuje węzeł master. Węzeł slave musi przesłać w odpowiedzi informację zwrotną. Po nadaniu jednego pakietu danych musi minąć co najmniej 150 µs (IFS – Inter Frame Space). Każdy z pakietów może zawierać wskaźnik MD (More Data) sygnalizujący konieczność przesłania kolejnych danych.
NAPISZ DO AUTORA
Facebook
Twitter
Linkedin
Kup teraz
