Firma Philips Semiconductors opracowała magistralę I²C ponad 40 lat temu, jako prosty interfejs do komunikacji pomiędzy różnymi układami scalonymi w obrębie jednego urządzenia. Inter-Integrated Circuit, bo tak rozwija się nazwa I²C (IIC) to szeregowa, dwuprzewodowa magistrala do dwukierunkowej transmisji danych pomiędzy układami, na ogół w obrębie jednej płytki drukowanej. Prostota i niski koszt magistrali I²C zachęciły elektroników do znalezienia większej liczby zastosowań dla tego protokołu (i jego pochodnych). Chociaż technologia ta ma prawie pół wieku, to nadal jest często stosowanym rozwiązaniem dla wielu interfejsów konserwacyjnych i kontrolnych.
Od momentu stworzenia zasadniczej specyfikacji I²C opracowano wiele dodatkowych komponentów, aby uczynić ten interfejs lepszym i jeszcze bardziej użytecznym. W szczególności, aby przezwyciężyć niektóre podstawowe ograniczenia wynikające z dodawania większej liczby urządzeń do magistrali czy jej wydłużenia poza jej pierwotne maksimum wynoszące zaledwie kilka metrów.