Elektroencefalografia lub krócej „EEG” polega na monitorowaniu aktywności elektroneurologicznej mózgu, za pomocą elektrod umieszczonych w strategicznych miejscach na skórze głowy. Nie należy tego mylić z EKG czyli elektrokardiografią, która monitoruje słabe sygnały elektryczne wytwarzane przez serce.
Brak sygnałów EEG i EKG oznacza, że nie żyjesz!
Pierwszą znaną osobą, która próbowała szukać aktywności elektrycznej w mózgach, był brytyjski lekarz Richard Caton, który w 1875 roku przeprowadzał eksperymenty na odsłoniętych mózgach królików i małp. Opublikował on swoje wyniki w British Medical Journal, w sierpniu 1875 roku (siliconchip.com.au/link/aakh).
Następnie w 1890 r. polski fizjolog Adolf Beck opublikował wyniki badań dotyczących pomiarów aktywności elektrycznej w mózgach królików i psów – w tym rytmu aktywności zmienianego przez światło padające na oczy zwierząt. Podobnie jak w przypadku pracy Catona, dokonano tego poprzez umieszczenie elektrod na odsłoniętych mózgach zwierząt. Beckowi powszechnie przypisuje się stworzenie pojęcia „fale mózgowe”.
Niemiecki fizjolog i psychiatra Hans Berger, w 1924 roku, jako pierwszy zarejestrował ludzkie sygnały EEG, a także jako pierwszy ukuł termin „elektroencefalogram”, aby opisać to, co robiło opracowane przez niego urządzenie. Jego nagrania zostały wykonane przy użyciu elektrod umieszczonych na skórze głowy badanej osoby, a nie na powierzchni odsłoniętego mózgu – co było znacznie mniej inwazyjną metodą, dzięki czemu jest ona o wiele bardziej odpowiednia do badania ludzi!
Od pionierskiej pracy Bergera nastąpił duży rozwój technologii pomiaru EEG i zastosowania uzyskanych zapisów do diagnozowania różnych problemów neurologicznych i psychicznych. Obecnie używa się go do tak różnych rzeczy, jak odróżnianie napadów padaczkowych od napadów wynikających z innych schorzeń oraz w analizie zaburzeń snu.
W 1947 roku zostało utworzone Amerykańskie Towarzystwo Elektroencefalograficzne i w tym samym roku odbył się pierwszy międzynarodowy kongres dotyczący EEG.