Zdefiniowane normą EN 10160 badania ultradźwiękowe przeprowadza się na arkuszu płaskiej powierzchni, weryfikując defektoskopem materiał pod kątem występowania rozwarstwień. W normie tej definiuje się m.in. metodę badania ultradźwiękowego stalowych wyrobów płaskich niepowlekanych, która ma na celu wykrycie szeregu nieciągłości wewnętrznych. Korzysta się z odbicia fal ultradźwiękowych, skierowanych prostopadle do powierzchni badanego wyrobu. Znajduje to zastosowania w przypadku wyrobów płaskich ze stali niestopowej, albo stopowej, z wyłączeniem stali austenitycznych lub austenityczno-ferrytycznych, o grubości: 6-200 mm. Ostatnie stale również można badać - pod warunkiem jednak, że między poziomem szumów, a poziomem rejestracji występuje dostateczny odstęp. Zdefiniowano: 4 klasy jakości korpusu wyrobów płaskich (S0, S1, S2 i S3) oraz 5 klas jakości obrzeży (E0, E1, E2, E3 i E4) jeśli chodzi o normę EN 10160. Według uznania mogą być stosowane inne metody badania (m.in. metoda przepuszczania) bądź inna aparatura, o ile pozwala to uzyskać wyniki zbieżne z otrzymanymi według przytoczonej normy. W przypadkach spornych należy używać metodę przedstawioną w normie EN 10160. Badanie wyrobów płaskich, których grubość to mniej niż 6 mm, może być przedmiotem specjalnego uzgodnienia pomiędzy zainteresowanymi stronami. Niezależnie od okoliczności gwarantowane jest wykrycie wad niewodocznych gołym okiem, co zapewnia, dla każdego, najwyższą jakość produktów stalowych.
Więcej informacji pod adresem: salzgitterstahlhandel.pl