Przeprowadzone badania fotofizyczne wykazały, że antranilany na bazie glinu wykazują dość wysoką, żeby nie powiedzieć największą wydajność kwantową fotoluminescencji, dla stałego stanu skupienia. Wykazano, że subtelne modyfikacje ligandów zwiększają wprost wydajność emisji, otwierając nowe ścieżki projektowania złożonych materiałów luminescencyjnych tejże klasy. Z kolei wykonane obliczenia kwantowo-chemiczne umożliwiły wgląd w naturę przejść elektronowych i pozwoliły zidentyfikować rudymentarne fragmenty na poziomie pojedynczej cząsteczki, które najsilniej przyczyniają się do zaobserwowanych właściwości fotofizycznych materiału. Modyfikacje ligandów zahamowały niepożądane ścieżki relaksacji, podwyższając tym sposobem wydajność emisji. W ciele stałym niekowalencyjne oddziaływania: wewnątrz- i międzycząsteczkowe pomagają zachować integralność strukturalną podczas wzbudzenia, co zmniejsza zniekształcenia, które w przeciwnym razie zmniejszyłyby fluorescencję. Określona agregacja cząsteczek zwiększa sztywność całego układu, ażeby można była uzyskać wysoką luminescencję. Zaprezentowana praca jest krokiem milowym w projektowaniu nowych, łatwo dostępnych oraz nadzwyczaj wydajnych materiałów fluorescencyjnych. Prostota modyfikacji szkieletu ligandu oferuje możliwość dalszego ulepszania układu w celu osiągnięcia większej stabilności chemicznej i umożliwia zmianę szeregu właściwości optycznych, co przybliża do praktycznych zastosowań, zwłaszcza w technologiach takich jak: OLED, ekrany wyświetlaczy czy czujniki, które są najwyższej klasy optoelektronicznej.