Zaloguj się
Wszystkie
27 marca 2024
967
Kiedy w latach 70. pojawiła się pierwsza generacja komputerów PC lub komputerów osobistych – maszyny takie jak MITS Altair, Commodore PET, Tandy TRS-80 i Apple II – były nieco ograniczone pod względem możliwości łączenia się z urządzeniami peryferyjnymi, takimi jak drukarki, modemy i zewnętrzne napędy taśmowe lub dyskowe.
Ale kiedy IBM wypuścił w 1981 roku swój pierwszy komputer PC (model 5150), wszystko zaczęło się zmieniać. Komputer IBM 5150 był dostępny z maksymalnie dwoma wbudowanymi napędami dyskietek, 16 KB pamięci RAM i kolorową kartą graficzną CGA (dla której dostępny był kolorowy monitor). Co ważne, posiadał również sloty z tyłu płyty głównej na karty interfejsów, które udostępniały port równoległy drukarki Centronics, Game Port oraz jeden lub dwa porty szeregowe RS-232C.
Wkrótce można było również podłączyć do płyty głównej komputera dysk twardy o pojemności 10 MB.
Następnie zaczęło pojawiać się wiele nowych komputerów PC, z których większość oferowała podobne funkcje. Około 1990 roku każdy dostępny komputer miał zwykle 640 KB pamięci RAM, wbudowany dysk twardy o pojemności 20…40 MB, kolorową kartę graficzną oraz port drukarki Centronics i kilka portów szeregowych RS-232C. Wiele z nich posiadało również kartę Ethernet, dzięki czemu można je było podłączyć do sieci LAN (sieć lokalna).
Zaczęły pojawiać się również różne bardziej wyspecjalizowane interfejsy; na przykład do podłączenia magistrali GPIB w celu sterowania z komputera zewnętrznymi urządzeniami czy przyrządami naukowymi i badawczymi. Pojawiło się również złącze Fire-Wire (IEEE1394), szeregowa magistrala o wysokiej przepustowości zaprojektowana do wydajnego podłączania urządzeń peryferyjnych, takich jak szybkie dyski twarde czy pamięci taśmowe. Wkrótce z tyłu komputerów znalazło się wiele różnych złączy interfejsów, umożliwiających podłączenie wielu urządzeń peryferyjnych, często dedykowanych do danego interfejsu.
Narodziny USB
Rozwój USB rozpoczął się w 1994 roku, gdy grupa firm mocno zaangażowanych w branżę PC (Compaq, DEC, IBM, Intel, Microsoft, NEC i Nortel) porozumiała się i postanowiła ułatwić podłączanie urządzeń zewnętrznych do komputerów PC.
Polegało to na zastąpieniu wszystkich różnych złączy interfejsów grupą prostszych, identycznych złączy wielofunkcyjnych, z których każde mogłoby być konfigurowane przez oprogramowanie do wykonywania różnych zadań związanych z transmisją danych. Tak narodziła się uniwersalna magistrala szeregowa, niemal natychmiast identyfikowana przez akronim USB.
Oficjalna specyfikacja USB 1.0 została opublikowana w styczniu 1996 roku i definiowała dwie szybkości transmisji danych: 1,5 Mb/s (187,5 KB/s), zwaną Low Speed lub Low Bandwidth (przeznaczoną dla urządzeń peryferyjnych, takich jak klawiatury, myszy i joysticki) oraz 12 Mb/s (1,5 MB/s), zwaną Full Speed (do obsługi urządzeń peryferyjnych o wyższej prędkości, takich jak drukarki, napędy dyskowe itp.). Dla wyjaśnienia, skrót „B” oznacza „bajty”, skrót „b” oznacza „bity”.
Intel wyprodukował w 1995 roku pierwsze układy scalone interfejsu zaprojektowane do obsługi USB, ale do sierpnia 1998 roku, kiedy to wydano specyfikację USB 1.1, niewiele urządzeń USB lub komputerów wyposażonych w porty USB pojawiło się na rynku. Wkrótce specyfikacja USB została powszechnie przyjęta, prowadząc do tego, co Microsoft nazwał „komputerem bez obciążeń z przeszłości”.
Złącza USB używane w tych początkowych implementacjach to płaski prostokątny wtyk (lub gniazdo) typu A, dla portów „downstream” (od serwera do klienta) w komputerze PC oraz kwadratowe gniazdo typu B dla portu „upstream” (od klienta do serwera) w urządzeniu peryferyjnym, takim jak drukarka.
Oba złącza miały tylko cztery styki, dwa do przesyłania danych i dwa do dostarczania zasilania 5 V DC do urządzenia peryferyjnego. Większość urządzeń zewnętrznych była podłączana do komputera za pomocą kabla USB wyposażonego we wtyczkę typu A na końcu podłączanym do komputera i wtyczkę typu B na końcu podłączanym do urządzenia. Obudowa obu typów wtyczek była oznaczona charakterystycznym logo USB znanym jako „trójząb” (patrz wyżej).
Taka sytuacja miała miejsce do kwietnia 2000 roku, kiedy to wydano poprawioną specyfikację USB 2.0. Dodano trzecią szybkość transmisji 480 Mb/s (60 MB/s), nazwaną High Speed lub High Bandwidth, oprócz Low Speed i Full Speed. Umożliwiło to również stosowanie złączy i kabli mini A i mini B, a wkrótce także złączy i kabli mikro USB.
Zarówno złącza mini USB, jak i mikro USB były wyposażone w pięć kontaktów, a dodatkowy styk służył do identyfikacji typu urządzenia, peryferyjnego lub hosta, do którego były podłączone („ID urządzenia”).
Specyfikacja USB 2.0 pozwoliła również dwóm urządzeniom peryferyjnym na bezpośrednią komunikację, z pominięciem hosta PC – funkcja zwana USB On-The-Go lub USB-OTG.
Specyfikacja została również rozszerzona o wsparcie dla dedykowanych ładowarek baterii, a także zezwolenie na zwiększony przepływ prądu w kablu USB między komputerem a urządzeniem peryferyjnym, w porównaniu z pierwotnym limitem 500 mA (lub 100 mA dla nieskonfigurowanych urządzeń).
W czasach, gdy urządzenia miały mieszankę portów USB 1.1 i USB 2.0, porty USB 1.1 były zwykle oznaczone wewnątrz za pomocą białego plastiku, podczas gdy porty USB 2.0 używały wewnątrz czarnego plastiku.
Adaptacja do wydania polskiego – Andrzej Nowicki
Facebook
Twitter
Linkedin
Kup teraz
