Do zastosowań takich zapis nastaw albo stałych kalibracyjnych w systemach mikroprocesorowych wykorzystuje się pamięć EEPROM (ang. Electrically Erasable Programmable Read-only Memory, czyli elektrycznie kasowalna i programowalna pamięć tylko do odczytu). Jest to pamięć, którą można zaprogramować (i skasować) przy użyciu sygnałów elektrycznych; zapisane w niej dane nie znikają po odłączeniu zasilania. Gdy zasilanie pojawi się ponownie dane można odczytać. Jednym z popularniejszych układów tego typu jest AT24C32 produkowany przez obecnie Microchip (kiedyś Atmel, stąd “AT” w nazwie). Podstawowe parametry tego układu zebrano w tabeli 1.
Jest to pamięć o pojemności 32 kilobitów zorganizowana w 4096 bajtów (słów ośmiobitowych) Komunikacja z układem odbywa się przy pomocy szeregowego protokołu, który w karcie katalogowej dołączonej do tego artykułu występuje pod dwiema nazwami “I2C” i “2-wire”; można też spotkać nazwę TWI (od ang. Two Wire Interface, czyli interfejs dwuprzewodowy). Jest to pokłosie tego, że nazwa “I2C” jest zastrzeżona przez firmę Philips i wiele firm unika używania tej nazwy, a jednocześnie zapewnia, że ich układy są zgodne z tym protokołem (-: . W karcie katalogowej oraz w Internecie znajdziemy pełny opis układu oraz komunikacji z nim. Układ jest bardzo popularny; bez problemu znajdziemy moduły z tym właśnie układem, takie jak przedstawiony na ilustracji 1.
Wyszukiwarka wskaże nam także gotowe biblioteki do jego sterowania. W tej rodzinie znajdziemy też wersje o większej pojemności (AT24C64, AT24C64, AT24C128, AT24C256, AT24C512). Jest to układ który po prostu trzeba kiedyś wykorzystać w przygodzie z uC; to nic, że współczesne mikrokontrolery mają EEPROM wbudowany i, że są dostępne kości FLASH (-: .