Pomiary natężenia prądu i współczynnika mocy czyni się w głównym przewodzie zasilającym (np. zasilanie z transformatora) lub w przewodzie zasilającym urządzenia kompensowanego - nie inaczej. Jednoczesny pomiar napięcia sieciowego podwyższa dokładność obliczeń, a moc czynną P można obliczyć na podstawie zmierzonych wartości: napięcia U, prądu pozornego Is oraz określonego współczynnika mocy, zgodnie z poniższym wzorem:
P = √3 · U · Is · cosφ · 10-3
Po określeniu pożądanej, docelowej wartości cosφ i wyznaczeniu na jej podstawie wartości P, wystarczy pomnożyć P przez właściwą wartość f do odczytu z tabeli zamieszczonej na końcu artykułu celem wyznaczenia wymaganej mocy kondensatora Qc:
Qc = P · f
W przypadku pomiarów przy pomocy rejestratorów mocy biernej i czynnej należy zastosować urządzenia, które zapisują wartości pomiarowe w długim przedziale czasu. Wtedy wymaganą moc kondensatora Qc można obliczyć następująco:
Qc = Ql - (P · tan φ2)
gdzie: Ql to pomierzona moc bierna, P to pomierzona moc czynna, a tan φ2 to wartość tanφ w tabeli na końcu artykułu, której odpowiada pożądana wartość cosφ.
Z kolei pomiary oparte na odczytach z liczników prądu polegają na określeniu wartości prądu czynnego i prądu biernego w początku pracy, a następnie po upływie 8 godzin na ponownym odczytaniu wartości z tych liczników. Wówczas aktualna wartość tanφ wynosi:
tanφ = BZ2 - BZ1
gdzie: BZ1 to odczyt początkowy licznika prądu biernego, natomiast BZ2 to odczyt końcowy z tego licznika, a wymaga moc kondensatora Qc jest równa:
Qc= [(WZ2 - WZ1) · k : 8] · f
gdzie: WZ1 to odczyt początkowy z licznika prądu czynnego, WZ2 to odczyt końcowy z owego licznika, k to relacja przełożenia "licznik-przekładnik prądowy", a wartość f należy odczytać w tabeli poniżej, korzystając w tym celu z obliczonej wartości tanφ i pożądanej wartości cosφ.
Więcej informacji pod adresem: lefpoland.pl