W ramach badań wykorzystano węglowe nanomateriały w celu stworzenia elastycznych superkondensatorów. Ich budowa uwzględnia wykonaną z polidimetylosiloksanu (PDMS) matrycę, na którą naniesiono nanorurki węglowe. Wszystko to przy pokryciu tej matrycy polianiliną. Tak opracowane superkondensatory magazynują energię według mechanizmu pseudokapacytancji. Ich integralność mechaniczna jest w pełni gwarantowana. Jak wyjaśnia kierownik Centrum Nanoelektroniki uniwersytetu Surrey, prof. Ravi Silva:
"Superkondensatory (...) mogą wydłużyć żywotność noszonych rozwiązań konsumenckich i mają potencjał (...) w (kontekście - przyp. red.) pojazdów autonomicznych oraz wspomaganych sztuczną inteligencją czujników (...). Przez wzgląd na te zastosowania, ważne jest, by stworzyć tanią i przyjazną dla środowiska metodę produkcji tej (...) obiecującej formy gromadzenia energii."
Opracowane superkondensatory zachowują swoją pojemność mimo zginania. Ich trwałość jest zapewniona. Nieograniczona liczba cykli ładowania i rozładowania to cecha zasadnicza tych superkondensatorów. Jak powiedział Silva:
"Przyszłość superkondensatorów (...) rysuje się w jasnych barwach."